Söylemeyin Adımı
Kendimden çıktım yola
Vardım kendime
Yolun altını üstüne getirdim tabanlarımdan silkeledim.
Usulca içime çekildim , affetmenin kıyısında kendimeydi seyirim.
Başımı ruhuma yasladım
Kalemi kılıca
Kılıcı kendime sapladım.
Ruhum direnişinde usul usul akıyor
Ateşli bir sabırla kendime
Ağaçlara sarılıyorum bir bedenin kucağında
Yarası kabuk bağlayan ağacının dibinde
Titreyen yaprak
Ağacın şarkısı
Söylemeyin adımı
Biliyorum ,
Duyuyorum ,
Dallarımı sarsıyor yeryüzünün döküntüsü.
Şimdideyim
Telaşlarım yok
Korkusuz
Sakin
Saçlarım şahit bana.
Merhaba ben Melike,
Gemiler yolda, gemiler yorgun… En çok yol aldıkları yorarmış insanı, büyürken büyüttüklerimden kol düğmesi ve broş yaptım kendime, hepsi çok yaratıcı, yıldız oldum, kendime teşekkür ederim.
Hayatta en güzel yanım; sevmeyi iyi bilmek oldu, hep oradan oldu çatlaklarım daha çok sevmeyi öğrenmek içindi, teşekkürler.
Bekle…
Hisler ve hareketler arasındaki farkı kavrayabilmek için hayatımın üzerinde dans ediyorum.
Yazarak kendimi anlatabilmek, anlatamadıklarınızın ruhu, kalemi olmak istiyorum.
Tanıdık ruhlar birbirlerini bilirler, kalem de bunun en güçlü halidir.